Wiersz 2.44

Zbyt głośno przesuwają się wskazówki zegara.
Cisza oznajmia, że już po północy.
I tylko wiatr beztroski słyszę,
co nonszalancko plącze liście wierzby.

W pamięci słowa płatają mi figle.
Gdzieś w głębi zmieniają ton i barwę.
Wzmagają znaczenie i znowu nieważne
raz głośniej, raz ciszej opowiadają minioną historię.

Cierpienie! Nie było cierpienia,
gdy poznawałam centymetry twego ciała.
Zaciskam mocniej powieki – precz, wspomnienia!
Co minione, już niech nie wraca.

Zapomnienia szukam w dłoniach nieznanych,
znudzą mi się, to je porzucam.
I znowu do ciebie myśli moje pędzą,
karcę za to siebie, to karę odrzucam.

Pierwszy drozd oznajmił równą godzinę.
A ja w połowie tylko zadumana,
w ambiwalencji uczuć zaplątana
cofam wskazówki zegara.

Wioletta Klinicka

Zapraszam Cię w dalszą podróż po mapie myśli i emocji. 

Zbiór poezji i prozy Niemy Krzyk jest ukazaniem współczesnego wyrazu miłości, który ewoluuje wraz z kolejnym pokoleniem.

Jednak pomimo nieuchronnych zmian okazywania uczuć, samo kochanie pozostaje integralną częścią naszego życia.

Dotknij zdjęcia i zapoznaj się z fabułą mojej twórczości oraz z recenzjami innych czytelniczek,

tak podobnych do mnie i do Ciebie.

Zapraszam Cię również do czytania opowiadań, ponieważ emocje są najpiękniejszą nutą brzmiącą w teraźniejszości.

Przejdź na stronę po przez dotyk zdjęcia.

Jestem tu dla Ciebie…