Wiersz 2.44
Zbyt głośno przesuwają się wskazówki zegara.
Cisza oznajmia, że już po północy.
I tylko wiatr beztroski słyszę,
co nonszalancko plącze liście wierzby.
W pamięci słowa płatają mi figle.
Gdzieś w głębi zmieniają ton i barwę.
Wzmagają znaczenie i znowu nieważne
raz głośniej, raz ciszej opowiadają minioną historię.
Cierpienie! Nie było cierpienia,
gdy poznawałam centymetry twego ciała.
Zaciskam mocniej powieki – precz, wspomnienia!
Co minione, już niech nie wraca.
Zapomnienia szukam w dłoniach nieznanych,
znudzą mi się, to je porzucam.
I znowu do ciebie myśli moje pędzą,
karcę za to siebie, to karę odrzucam.
Pierwszy drozd oznajmił równą godzinę.
A ja w połowie tylko zadumana,
w ambiwalencji uczuć zaplątana
cofam wskazówki zegara.
Wioletta Klinicka
Zapraszam Cię w dalszą podróż po mapie myśli i emocji.
Zbiór poezji i prozy Niemy Krzyk jest ukazaniem współczesnego wyrazu miłości, który ewoluuje wraz z kolejnym pokoleniem.
Jednak pomimo nieuchronnych zmian okazywania uczuć, samo kochanie pozostaje integralną częścią naszego życia.
Dotknij zdjęcia i zapoznaj się z fabułą mojej twórczości oraz z recenzjami innych czytelniczek,
tak podobnych do mnie i do Ciebie.
Zapraszam Cię również do czytania opowiadań, ponieważ emocje są najpiękniejszą nutą brzmiącą w teraźniejszości.
Przejdź na stronę po przez dotyk zdjęcia.