Wiersz 2.92

Samotnie

W bezładzie wspomnień, obrazów wyblakłych w zawiłości i strzępach historii o miłości szukałam drogi powrotnej do bliskości.

Czekałam na gest, który pomoże mi rozpoznać drogę do ciebie. Oddzielić prawdę od fałszu. Żyję w złudzeniu. Tkwię w rozmarzonych myślach.

Między niebem a piekłem jest ziemia, na której wciąż nie przenikają się nasze drogi. I nie wiem, czy za karę, czy może przewrotny los chce mi czegoś zaoszczędzić.

Między moim a twoim ciałem dystans jest. Nie kończy się nawet wtedy, gdy śnię, o ważności między nami. Nie mogę tego znieść.

Stoję nad przepaścią. Patrzę w oczy swojej przyszłości. Ona przyjdzie. Jutro. Tak wrednie pusta znowu dopadnie mnie.

Tuż obok nie ma oczu wyczekujących moich zwierzeń. Z bólu samotności wiję się na betonowej posadzce, która studzi pragnienie śmierci.

Wioletta Klinicka

Zapraszam Cię w dalszą podróż po mapie myśli i emocji. 

Zbiór poezji i prozy Niemy Krzyk jest ukazaniem współczesnego wyrazu miłości, który ewoluuje wraz z kolejnym pokoleniem.

Jednak pomimo nieuchronnych zmian okazywania uczuć, samo kochanie pozostaje integralną częścią naszego życia.

Dotknij zdjęcia i zapoznaj się z fabułą mojej twórczości oraz z recenzjami innych czytelniczek,

tak podobnych do mnie i do Ciebie.

Zapraszam Cię również do czytania opowiadań, ponieważ emocje są najpiękniejszą nutą brzmiącą w teraźniejszości.

Przejdź na stronę po przez dotyk zdjęcia.

Jestem tu dla Ciebie…