*** (Dwa i pół roku wcześniej) – Robert, tu jest tak obco, nikogo nie znam – uskarżałam się. – Oj, przestań się zachowywać jak mała dziewczynka. Poszłaś się bawić, a nie marudzić. – No tak, ale [...]
(Dwa lata temu…) Mijają dwa lata, a ja wciąż trwonię swoje noce na rozpamiętywanie każdego jego gestu, dotyku, spojrzenia. Łamią mi serce wspomnienia, aż do bólu, aż do wstydu, aż do takiego [...]
(Teraźniejszość) – Puść mnie, puść, to boli! – Nie, dopóki nie obiecasz, że tego nie zrobisz! – Zrobię, przecież wiesz, że zrobię… – Patrzyłam Robertowi w twarz z pogardą. Dlaczego i on uważa, że [...]
2.90 Las, ciemność, głuchy losu skowyt, biegnę. Coraz szybciej uciekam przed dniem wczorajszym, przed przeszłą sobą, przed gwarem uczuć, emocjonalnym rozstrojeniem. Na inną stronę przechodzę. Po [...]
– Pół roku temu postanowiliśmy się z żoną rozwieść – zaczął mówić, zanim poprosiłam, by usiadł. – To miał być bezbolesny rozwód. Oboje stwierdziliśmy, że jesteśmy w związku nieszczęśliwi. [...]
Kiedy Marek wszedł do mojego gabinetu, dał mi całym sobą odczuć, że jest tu, bo być musi. Nie miał sobie nic do zarzucenia. Znajdował się w jak najlepszej formie psychicznej, to jego szef uznał [...]
Punktualnie o ósmej trzydzieści mogłam zacząć uświadamiać Magdzie, że dołki to rzecz normalna, że przez jakiś czas mogą powracać szarobure myśli, które zroszone będą nieokreśloną porcją łez. – [...]
– Wiem, proszę pani, że kobiety są czasami śmieszne w swoim postępowaniu, ba niektórzy nawet twierdzą, że żałosne. Ale proszę spojrzeć… Magda nie była dla mnie żałosna z powodu swoich działań, [...]
2.71 Wstań, kochanie, proszę. Już późno. Nie możemy tu zostać. Wynająłem ten hotel tylko na tę godzinę. Gdzie twoja pomadka, którą usta swoje barwisz dla mnie? (Ona smutna). Wiem, że jesteś cała [...]
– Wolno nam, proszę pani, kochać nieudaczników, tych, którzy za kołnierz nie wylewają, tych, których co miesiąc szef z pracy wyrzuca. Nawet gdy zdradzi, to jest społeczne przyzwolenie na [...]
